In Duitsland loopt al een succesvol experiment: beoordelaars doen daar eigen indrukken op en rapporteren daarover. Daarnaast spreken ze met cliënten, medewerkers en leiding en slechts een klein deel van de tijd onderzoeken ze de documenten. Het gaat bij de indrukken en gesprekken immers vooral om: hoe is de sfeer, de sfeer in de eetkamer, hoe gaan de medewerkers om met de cliënt, hoe woont de cliënt, hoe gaat het er tijdens de activiteiten aan toe? Hoe voert de medewerker de zorg uit, hoe is het contact van medewerkers met cliënten en van cliënten onderling? Hoe zien de openbare ruimten eruit. Enz. Dat geven de beoordelaars weer in hun eigen bewoordingen, geen standaardtaal. Ze laten de cliënten en familie hun verhaal vertellen. Daarbij zijn er ook dingen die ze expliciet willen weten, zoals het aantal keren dat de familie meepraat, of de cliënt er gelukkig uitziet, hoe de ontmoeting van zorgverleners met de clienten is en de gesprekken met familieleden, of medewerkers de individuele mensen kennen en de waarde van ervaringen. Kortom, de wederkerigheid in de zorg: dat wat er plaatsvindt in de interactie tussen cliënt (familie) en medewerker is een belangrijke (narratieve) indicator. Zo wordt het mogelijk om met heldere vragen ‘de sfeer’ te meten en tastbaar te maken.

Met management en medewerkers wordt ook gesproken door de beoordelaars. Bijvoorbeeld over de aanpak, de interne overdracht van de visie op het personeel, de wijze waarop vrijwilligers zijn ingeschakeld, hoe er extra geld gegenereerd wordt om meer aandacht te kunnen besteden aan de sociale aspecten en aan het wonen. Dit zijn indicatoren met een meerwaarde: niet alleen nuttig voor de externe verantwoording van de zorg, maar onmisbaar voor het dagelijks onderhoud van de interne kwaliteit die gebaseerd is op het eigen totaalpakket aan waarden.